Tariş Direnişi 1980

Tariş işçilerinin 1979 seçimleri sonrası kadrolaşma girişimine karşı başlattığı ve kent geneline yayılan büyük direnişin üzerinden 40 yıl geçti.

22 Ocak 1980’de Tariş fabrikalarında işçiler tarafından başlatılan ve kısa sürede kent geneline yayılan Tariş direnişinin üzerinden tam 40 yıl geçti. İşçilerin yeni seçilen hükümetin kadrolaşma girişimine güçlü yanıtı olan bu direniş, işçi hareketinin toplumun diğer tüm emekçi kesimlerini nasıl harekete geçirebileceğinin örneklerinden olması dolayısıyla özel öneme sahip.

Yaklaşık 25 gün süren, dördü polis ikisi direnişçi olmak üzere 6 kişinin yaşamını yitirdiği, yüzlerce kişinin yaralandığı, binden fazla kişinin gözaltına alındığı ‘Tariş Direnişi’ patron-devlet işbirliğiyle bastırıldı. 20 Şubat’ta İzmir’de sıkıyönetim ilan edildi. Direnişin bastırılmasıyla yüzlerce işçi işten atıldı; yerlerine hükümete yakın kişiler görevlendirildi

Kral Çıplak

Bir masalım var, sizlere anlatmak istediğim… 

Çocuklarımıza,  gelecek nesillere anlatabileceğimiz bir masal… 

 

 Bir varmış, bir yokmuş.. Uzak diyarlarda bereketli topraklarda bir kral yaşarmış. Kendini çok akıllı sanan, giyimine kuşamına çok düşkün olan. O kadar kibirli, o kadar kendini beğenmiş bir hükümdarmış ki, sürekli aynada kendine bakar, ne istiyorsa onu yapar, halka da istediklerine ses çıkarmasınlar diye baskı yaparmış. Bu sırada çok defa hata yapar, ama baskıcı tutumundan dolayı halk gerçekleri söylemeye korkarmış…

 Günlerden bir gün, komşu ülkenin kralının ziyaret edeceğini duymuş. Kendisinden haz etmez, onla ilgili hoş olmayan planlar yaparmış. “Fırsat bu fırsat, en şık ben olmalıyım.” diye düşünmüş ve terzi aratmaya başlamış. Demiş ki yaverlerine; “Dünya’nın her yerine habercilerimi gönderin, bir terzi bulun bana, dünyanın en güzel elbisesini dikecek terziyi!”Bir sürü terzi gelmiş, lakin hiçbirisini beğenmemiş. Sonra bir gün yabancı güçlü bir krallık kendi terzisini yollamış krala ve bu gönderilen terzi demiş ki; “Öyle güzel bir kumaşım var ki, öyle şık olacaksınız ki, kimse sizden gözünü alamayacak. Herkes sizi konuşacak, çok güçlü gözükeceksiniz. Ve sizden önce hiç kimsede olmayacak bu giysi.”Kral çok şaşırmış tabii, hemen kabul etmiş. Ama terzi eklemiş; “Tek şartım var, ben dikerken karışmayın.”Gel zaman git zaman, sonunda terzi bitirmiş ve giydirmiş k.ralı. K.ral aynaya bakmış ve üzerinde hiç giysi olmadığını görmüş. Tam kızacakken terzi demiş ki terzi; “Sayın kralım, bu kumaşı sadece akıllılar görebilir.”Tabii bizim kral kibirli ya, aptal durumuna düşmemek için “Çok güzel” demiş. Etrafındakilere sormuş, elbette hepsi korktuğu için cesaret edememişler doğruyu söylemeye ve “Çok güzel efendimiz”, “Harika oldunuz efendimiz” demişler. Kral daha da böbürlenmiş tabii ki…Ardından, büyük bir kendini beğenmişlikle çıkmış halkın arasına. Halk çok meraklı, çünkü duymuşlar sadece akıllıların görebileceği iddiasını. Halk, görünce şaşırmış, üzerinde hiç giysi yok…

Herkes görmüş, anlamış vaziyet, kralın nasıl kandırıldığını fark etmişler, ama korktukları için hiçbir şey söyleyememişler. O anda bir “çocuk” atlamış meydanın ortasına, parmağıyla kralı işaret etmiş ve gülerek bağırmış; “KRAL ÇIPLAK” diye. Bir anda halk, bu ilk sesle cesaretlenmiş ve kahkahalar atıp, hep bir ağızdan birlik içinde bağırmışlar; “Kral Çıplak!”  Bu seslere, kralın çevresindekiler de katılmış, korkuyu aşmışlar, zincirlerini kırmışlar ve hep bir ağızdan gerçeği söylemişler; Kral çıplak… En sonunda kral durumu geç de olsa böyle bir acı olayla anlamış ve çok utanmış….

Gökten üç elma düşmüş, biri “parka” , biri “halka”, biri de “Hakk’a”….

İflas eden lise eğitim sistemi!

Abbas Güçlü

aguclu@milliyet.com.tr aguclu@abbasguclu.com.tr

İflas eden lise eğitim sistemi!

19 Ocak 2020

Akademik odaklı liselerin devri çoktan kapandı.Mezunlarından çoğu ya üniversiteye giremiyor ya da üniversiteyi kazanıp, bitirseler de en büyük ödülleri işsizlik oluyor!Arada çektikleri eziyet ve paranın ise haddi hesabı yok!..Evet, meslek lisesi memleket meselesi ama meslek lisesi dediğimizde akla ilk gelen, bugünkü meslek liseleri olmamalı.Tıpkı, fen ve Anadolu liseleri gibi onlar da devrini çoktan tamamladı.Kolejlere harcanan para ve zamanın, bir işe yaramadığını görmek için de müneccim olmaya gerek yok!İmam hatip liseleri dolmuyor, mezunları üniversite kazanamıyor. Açık lise de çocuklarımızı heba etmenin ötesinde bir işe yaramıyor...

Cevap bekleyen sorular

Eğitimin geneli bir yana, lise eğitimimiz adeta çöktü.Gelin şu sorulara hep birlikte cevap arayalım:

Anadolu liselerinde yabancı dille eğitim neden kaldırıldı, yararı ne oldu?

Klasik liseler neden kaldırıldı?
Liselere giriş sistemi neden sürekli değişiyor?
Müfredat programıyla neden sürekli oynanıyor?

Neden 4 yıla çıktı, öğrencilere yararı ne oldu?
Üniversiteye girme konusunda hiçbir beklentisi olmayan öğrencilere de neden sanki girecekmiş gibi akademik eğitim dayatılıyor?
Mesleki ve teknik eğitim neden çağın gerisinde kaldı?
Tüm öğrenciler neden üniversite önüne yığılıyor, umut tacirliğine neden son verilmiyor?
Lise eğitimi de zorunlu eğitim kapsamında olmasına rağmen, neden yüksek oranda fire veriyor? Okuldan kopan öğrencilerin takibi neden yapılmıyor?

Kolejler bir bir kapanırken neden seyirci kalınıyor?

Dünyanın neresinde liseden mezun olan tüm öğrenciler üniversiteye yönlendiriliyor? Örneğin Almanya’da akademik liselere gidenlerin oranı kaç?

MEB, neredeyse, son 50 yıldır, mesleki eğitim, genel lise oranını yüzde 65/35 şeklinde olması gerektiğini söylüyor! Peki, o zaman niye tam tersi bir durum söz konusu?

Liseyi bitirip üniversiteyi kazanamayan ya da üniversite okumak istemeyen gençler hayata nasıl tutunacaklar?

Liselerdeki şişirilmiş notların önüne neden geçilemiyor?

Erken sınıflarda, örneğin lise 2’de, mesleğe mi yoksa üniversiteye mi gidecekler neden ayrıştırılmıyor, neden doğru yönlendirilmiyor, ara geçişler çok daha sağlıklı hale neden getirilmiyor?

Gelecek öğretim yılında değiştirileceği söylenen ders isimleri ve yeni müfredat uygulanacak mı, uygulanmayacak mı?

Temel bilimlere yönelik dersler yok sayılmaya devam edilecek mi?..

Üretim liseleri

Sınav, dershane, ezber, üniversite odaklı eğitim sistemi yüzünden, çocuklar çocukluğunu, gençler de gençliğini yaşayamıyor.

Peki, bu sistemin kazananı kim? Öğrenci ve veliler mi? Kesinlikle hayır!

Ülkemiz mi? Kesinlikle hayır!Üniversiteler mi? Kesinlikle hayır!

Tek kazananı var, o da sınav sektörü!

Bu yüzden, eğitimin genelinde olduğu gibi liselerde de ciddi bir reform gerekiyor. Bugünkü sistem olduğu gibi çöpe atılmalı, üretime, kaliteye ve insan gücü planlamasına yönelik ciddi bir sistem getirilmelidir.

Günümüzün en önemli sorunu eğer işsizlikse, eğitim sistemi bunu göz önünde bulundurmak zorundadır.Soran, sorgulayan, çözüm arayan, üreten, pazarlayan, girişimci bir gençlik yetiştirmek zorundayız!Önlerine tek seçenek olarak üniversite sınavları konmamalı, kısa yoldan hayata atılmak isteyenlere o donanım kazandırılmalıdır.

Bu o kadar zor mu? Kesinlikle hayır.Cumhuriyet’in en zor yıllarında bunu başardık, yine başarırız. Yeter ki romantik hayallerden kurtulup, üreten bir nesil isteyelim.

Nasıl bir eğitim?

Yeni eğitim modelleri oluştururken, çözümü uzaklarda aramayalım. Öğretmen yetiştirmeden üretken insan yetiştirmeye, insan gücü planlamasından hemen her alanda yetkinlik kazandırmaya, milli ve manevi değerlerden çağdaş açılımlara kadar, ne ararsanız hepsi kendi tarihimizde var. Fabrika ayarlarına dönelim yeter!

Özetin özeti: Eğitimdeki sorunları çözmeden, diğer sorunlara sürdürülebilir kalıcı çözümler üretmemiz mümkün değil! Ne olur, artık bunu anlayalım!

kaynak:https://www.milliyet.com.tr/yazarlar/abbas-guclu/iflas-eden-lise-egitim-sistemi-6125648

Bir Göçmen İşçi Direnişi: 1973 Almanya Ford Grevi

1973 yılındaki Ford Köln Grevi Almanya’da Türkiyeli göçmen işçilerin öncülük ettiği ilk grev, ilk işçi eylemi, ilk hak arama mücadelesidir. Farklı dillerden, dinlerden işçiler, birlikte hareket etmiş, işçi sınıfının enternasyonal mücadelesinin en güzel örneklerinden birini sergilemişlerdir.

Köln Almanya’nın en çok göç alan kentlerinden biriydi. Binlerce Türk, Kürt, Yugoslav, İtalyan ve Alman işçi burada bulunan Ford fabrikasında çalışıyorlardı. Alman işçilerin aldığı ücret 8-9 mark civarındayken, Türkiyeli işçilerin ücreti 4-6 mark arasında değişiyordu. Enflasyon giderek yükseliyordu ve işçi ücretleri hızla eriyordu. Sendikalar göçmen işçileri görmezden geliyordu. 1973’te fabrikada yapılan temsilcilik seçimlerinde bir Türk işçi, Mehmet Özbağcı da temsilciliğe aday oldu. 30 binden fazla işçinin çalıştığı Ford’da 5600 oy aldı. IG Metall Sendikasının listesindeki tüm adayların toplamı ise 9000 civarında oy almıştı. Ancak göçmen işçilerin oyları sendika bürokrasisi tarafından görmezden gelindi.

Enflasyonun giderek yükselmesi, işçi ücretlerinin erimesi nedeniyle birçok fabrikada, sendikalar yeni bir toplu sözleşme ve ücret talebinde bulundular. Fakat patronların bu talepleri bastırmaya çalışması nedeniyle tüm ülkede grevler başladı ve yayıldı. Binlerce göçmen işçinin çalıştığı Ford’da ise ücretlerin arttırılması talebinin yanı sıra işçilerin başka bir talebi daha vardı. 4 haftalık yıllık izin sürelerinin 6 haftaya çıkarılması. Göçmen işçiler memleketlerini, ailelerini ziyaret etmek için 4 haftanın yeterli olmadığını dile getirdiler. Ancak bu talep patronlar tarafından reddedildi. Sendikacılar elbette bu talebi toplu sözleşmede dile getirmedi. 1973 yılının Ağustos ayına gelindiğinde binlerce göçmen işçiyi kapsayacak grevin fitili ateşlenmişti. Yıllık izinde Türkiye’ye giden işçiler doktor raporuyla izinlerini uzattılar. Fabrika yönetimiyse raporları kabul etmeyerek izin dönüşü işbaşı yapmayan işçileri işten atmaya girişti. Onlarca işçi işten atıldı. Çıkarılan işçilerin iş yükü geride kalanlara yüklendi. Bu durum içten içe öfkeyi büyüttü.

24 Ağustosta grev başladı. İşçilerin öne çıkardığı iki talepleri vardı. İşten atılan 500 Türkiyeli işçinin işe geri alınması, tüm işçilerin saat ücretlerinin 1 mark arttırılması. Bürokrat sendikacılar burada da uğursuz rollerini oynayarak grevi desteklemediler. Alman işçilerin tamamı olmasa da az bir kısmı göçmen işçilerle birlikte hareket etti. Ancak göçmen işçiler, birbirlerine kenetlenmiş ve grevi başarıya ulaştırmak için tek vücut olmuşlardı.

Bu grev, Alman hükümetini ve bir dünya tekeli olan Ford yönetimini diğer göçmen işçileri de cesaretlendireceği düşüncesiyle bir hayli endişelendirmişti. Böylelikle Türk konsolosluğu devreye girmiş ve işçilere grevi bitirme çağrısı yapılmıştı. Ancak ok yaydan fırlamıştı bir kere. Ağır çalışma koşullarına, düşük ücretlere, her türlü ayrımcılığa maruz kalan işçiler, birlikte hareket etmeyi ve birbirlerine güvenmeyi öğrenmişlerdi artık. Göçmen işçiler geri adım atmayarak, birlikte hak arama mücadelesine devam ettiler.

Ford yönetimi, grev kırıcıları ve polisi devreye soktu. Grev kırıcıları grevci işçilere saldı, polis öncü işçilerin büyük bir kısmını gözaltına aldı. Grev bastırıldı. Ancak işçilerin gözü açılmıştı. Ne patronun ne de bürokrat sendikacıların yaptıklarını unuttular. 1975 yılında gerçekleştirilen sendika temsilciği seçimlerinde, grev kırıcılığına ön ayak olan sendika temsilcilerini ve destekçilerini alaşağı ettiler.

1973 yılındaki Ford Köln Grevi Almanya’da Türkiyeli göçmen işçilerin öncülük ettiği ilk grev, ilk işçi eylemi, ilk hak arama mücadelesidir. Farklı dillerden, dinlerden işçiler, birlikte hareket etmiş, işçi sınıfının enternasyonal mücadelesinin en güzel örneklerinden birini sergilemişlerdir.